85

نه، من نمی تونم ادامه بدم. خیلی احساس بیچارگی می کنم. یه بخشی از ذهنم هر از گاهی به گزینه ی درمانگر اشاره می کنه؛ آخرین راه چاره ای که روبروی خودم می بینم. دو سه هفته پیش آدرس دو تا کلینیک مشاوره و روان درمانگری روُ تو شهرم پیدا کردم. از بدبختی، بی انگیزگی و افسرده خویی شروع هر کاری رو برا آدم سخت می کنه. اگه الان به یه چیزی فکر کنم، دست کم دو هفته طول می کشه براش اقدام کنم. اصلاً از بین مشاورها و درمانگرهای اون کلینیک کدوموُ انتخاب کنم؟ از کجا بدونم کدومشون به دردم می خوره؟ 

     احساس می کنم کارم تمومه. خیلی مسخرس. حتی نمی تونم گریه کنم.