99

دو روزه اینستا روُ از رو گوشیم آنیستال کردم. دیگه بسمه دیدن زن ها و دخترهایی که جذابیت ظاهریشون متوسط رو به بالاست (بر اساس معیارهای خودم، نه اکثریت جامعه.). دیدنشون دلسردم می کنه، چون می دونم من خیلی باهاشون فاصله دارم. 

     امروز تو راه برگشت از مطب، یه پسری که سنش بیست و خرده ای میزد آهسته بهم گفت "چقد زشتی." و همون طور که سرش تو گوشیش بود از کنار رد شد. اصلاً ناراحت نشدم. من سر احساساتم با خودم تعارف ندارم، معمولاً هم اهل سرکوب کردن هیجان هام نیستم. به نظرم اولین باری بود که کاملاً راحت بودم و هیچ حس بدی سراغم نیومد، حتی خندم گرفت از کار پسره. از این که حالم بد نشد، یکم ذوق کردم و خوشحال شدم. ای کاش می تونستم همیشه همین طور بیتفاوت باشم. خوب کاری کردم دادم موهاموُ یه مدل غیرعادی کوتاه کنن. روز اولی که با این مدل مو رفتم بیرون، اصلاً راحت نبودم. اما حالا بعد یکی دو هفته بهش عادت کردم و حتی دوست دارم باهاش همه جا برم تا واکنش مردم روُ بسنجم. 

     یادم میاد یه صبح زود که با قطار رسیده بودم تهران، تو مسیر کوتاهی که باید از ایستگاه راه آهن تا ایستگاه اتوبوس طی می کردم، یه پسره برام بوق زد و ضمن آبجی خطاب کردن من پیشنهاد دربست داد. من که می خواستم با اتوبوس برم خوابگاه به راهم ادامه دادم، غافل از این که طرف بهره ی کمی از ادب و احترام برده بود. وقتی توی اتوبوس نشستم، چشمام خیس شد. کاش میشد وقتی دوباره با جمله ای شبیه"ک*ی*رم تو قیافت." روبرو میشم، مثل امروز مطلقاً هیچ حس بدی بهم دست نده، چه برسه به این که مثل اون روز گریم بگیره. 

     پی نوشت روز بعد: ممکنه از یادداشت بالا این طور برداشت بشه که علت اصلی ناراحتی من، بی ادبیِ یه غریبه ی یه لحظه ایه، اما صرف تیکه/توهین/بی احترامی  از یه فرد غریبه که نقشی تو زندگی من نداره اون قدرهام مهم نیست. آدمِ بی ادب ممکنه به افرادی که به نظرش زیبا میان هم بی احترامی کنه (مثل پسری که تو خیابون به دختری که به نظرش زیباست تیکه میندازه.)، ولی تأثیر این بی احترامی روی کسی که خودش روُ زیبا می دونه (چه ظاهرش واقعاً بین دیگران محبوبیت داشته باشه، چه محبوبیت نداشته باشه ولی عزت نفسش بالا باشه و از خودش بدش نیاد) با تأثیر همون بی احترامی روی کسی که خودش روُ زشت می دونه (چه ظاهرش واقعاً بین دیگران محبوبیت نداشته باشه، چه محبوبیت داشته باشه ولی عزت نفسش پایین باشه و از خودش بدش بیاد) متفاوته. اون بی احترامی برای اولی صرفن یه توهینه که خودپنداره ی فرد از خودش روُ به خطر نمیندازه. برای دومی اما، نمک پاشیدن روی زخمه.