98

چهارشنبه شب با پدرم تو مطب نشسته بودم تا نوبتم بشه. یکی از مراجع ها آقایی بود که به نظرم حداقل 45 ساله میومد. سر صحبت روُ با منشی باز کرده بود و هر از گاهی جملاتی بینشون رد و بدل میشد. یه بار پرسید دکتر کجاییه؟ پشتش ردیف کرد که مازندرانی که نیست، چون لهجه نداره؛ مازندرانی ها هر جا برن شناسایی میشن، چون لهجه دارن- متأسفانه! از اون متأسفانه ای که چسبوند ته جملش و تأکیدی که روش کرد اصلاً خوشم نیومد. بدم اومد. یعنی چی این حرف؟!

     هر چی بیشتر میگذره، نسبت به زبان گِلِکی و لهجه ی گِلِکی (به قول بعضی ها مازندرانی!)  احساس راحتی بیشتری دارم و حتی گاهی با دیدن افرادی که به این زبون سخن میگن یا فارسی روُ با این لهجه صحبت می کنن خوشحال میشم.