95

دوشنبه تعطیله، در نتیجه بعید نیست این یارو مهندسه رفته باشه مسافرت و فردا تشریف نداشته باشن (این حدسوُ از روی حدس بابام میگم، ولی نمی دونم رو چه حسابی همچین حدسی. روُ زد.)، در نتیجه بعید نیست من دو روز دیگه بدون انیمه سر کنم. جالبه که چندین هفته است انیمه نگاه نکردم، ولی همین که لپتاپ عزیزم روُ دادم برای تعمیر دلم لک زد برای انیمه دیدن. شاید هم دیگه وقت شکستن تاب انیمه دیدنم بود که تصادفاً با سر شدن این چند روز  بدون لپتاپ همزمان شد. 

     دلم می خواد از خیلی چیزها بنویسم، ولی با گوشی یکم سخته، هر چند من سابقه ی تایپ کردن یادداشت های طولانی با گوشی روُ دارم. از طرف دیگه برای نوشتن از بعضی چیزها، نیاز به تمرکز دارم. چیزی که بلد نیستم در خودم ایجاد کنم و مجبورم صبر کنم خود به خود به سطح دلخواهم برسه، که اون هم زود به زود پیش نمیاد. 

     من فکر می کنم وقتی آدم با چیزی روبرو میشه که نسبت بهش حس خوبی نداره، واکنش طبیعی اینه که از اون چیز دوری کنه؛ یعنی خودش روُ از محدوده ی اون چیز بیرون ببره (مگر این که اون چیز درون محدوده ی آدم باشه، که اون وقت واکنش طبیعی میشه بیرون کردن اون چیز از محدوده ی خود شخص.). مثلاً اگر من تو یکی از شبکه های اجتماعی، چیزی دیدم که به مذاقم خوش نیومد، واکنش طبیعی اینه که تا حد امکان از اون پیج، اکانت، موضوع، هشتگ، یا هر چی، دوری کنم. اگر این روُ بپذیرم، به نظرم میاد افرادی که وقتی به عکسِِ مثلاً یک دختر/زن با زیربغل/دست و پای مودار برمی خورن، می پرسن "چرا ما باید اینا روُ ببینیم؟ به ما چه؟"، مرز بین آزادی فردی خودشون و افراد دیگه روُ تشخیص نمیدن.